«العلم العلمان، علم الابدان و علم الادیان»
مباحث مطرح در مؤسسه پژوهشی درمانی احیای طب جامع ایرانیان که به همت گروهی از دوستان هماندیش و شیفتگان دلسوخته احیا فرهنگ ایرانی و تقویت مبانی علمی گیاهان دارویی در ایران شکل میگیرد بسیار آموزنده، راهبردی و کاربردی، جذاب و مبتنی بر اصول منطقی و پایههای خردورزی است.
انگیزه برپایی این مؤسسه پژوهشی و آموزشی، تبیین مفاهیم ارزشمند طب ایرانی و بسط و اشاعه آن در گستره نسل بالنده ملت غیور و اندیشمند اسلامی و بسترسازی برای نسل برومند ایرانی و احیای هویت اصیل ملی و بازگشت به شاخصههای ارزشمند فرهنگی و طبی ایران و نیز آکادمیک نمودن آموزههای پزشکی و تشخص بخشیدن به تجربیات مدوّن نیاکان و به روز کردن میراثهای مکتوب و مفاخر علمی و فرهنگی و طبی پیشکسوتان فرهنگ بالنده سنتی گذشتگان و حکمای خردورز ایران به طور اخص و کشورهای شرقی به طور اعم میباشد.
در این سیستم اساتید اهل علم و عمل، آموزههای علمی را با تجربیات عملی یعنی هم در حوزه فکری و هم در عرصه عمل و تجربه، خاضعانه در اختیار علاقمندان قرار میدهند و با پیروی از اصول هماندیشی و هماهنگی علمی میان دانشپژوهان گیاهان دارویی و طب ایرانی، بالندگی و پویایی و اشتیاق فرهیختگان را تحقق و فزونی میبخشند.
در سال ۱۹۹۱ میلادی سازمان جهانی بهداشت (w.h.o) در بیانیهای رسمی که منجر به صدور قطعنامه گردید، «طب سنتی ایران» (TIM) که مخفف Traditional Iranian Medicine به همراه «طب سوزنی چینی» و «آیور وِدایِ هندی» و «هومیوپاتی» و «ماساژ درمانی» را رسمیت بخشیده و درمانگر بیماریها و اختلالات و مشکلات جسمی و روانی اعلام نمودند. سازمان جهانی بهداشت، طب سنتی را به عنوان «مکمل طب جدید» اعلام و تأیید کرده است. یعنی این طب یونانی نیست که میتواند درمانگر و مؤثر باشد بلکه طب با منشأ شرقی نیز مورد تأیید قرار گرفته و شاید در بسیاری از ابعاد قدمت و گسترهی وسیعتر را در معالجه بیماریها داشته و دارد.
از معضلات برجستهی طب جدید، توسعهی فزایندهی داروهای شیمیایی و پیامدهای جانبی و عوارض جدی و رو به تزاید مصرف ترکیبات شیمیایی است و از این رهگذر به دو نکته مهم اشاره میگردد:
۱- باکتریها و ویروسها به دنبال مصرف پیدرپی، بیرویه و گاهی بیتوجه به شیوهی مصرف برخی داروهای شیمیایی، به تدریج مقاوم میشوند و به این ترتیب اثر داروها ضعیف و حتی خنثی میشود و حاصل، آنکه، بیماران مجبور به افزایش مصرف داروی شیمیایی و انواع قویتر داروها میگردند.
۲- استفاده از داروهای شیمیایی، گرچه در درمان برخی بیماریها، ممکن است مفید واقع شوند ولی مصرف درازمدت و گاهی حتی مقطعی آنها «عوارض جانبی» از خود برجا میگذارد که در بعضی موارد امکان دارد از خود بیماری نیز خطرناکتر باشد.
باید گفت در خود اروپا و آمریکا، هماکنون جنبش مخالفت با تسلط همه جانبهی طب جدید و حفظ طب سنتی و بهرهگیری از تجربههای دیرینهی مربوط به «گیاهان دارویی» که سابقهای برابر با تاریخ حیات بشر دارد، اوج گرفته و کتابهایی که در این عرصه به چاپ رسیده و انجمنهایی که برای حراست از حریم «گیاهان دارویی» و حفظ و اشاعهی این طب به وجود آمده است، چندان پُرشمار است که ذکر آنها در این مقوله نمیگنجد.
با همهی بیمهری و جفایی که بر «طب سنتی» رفته است هنوز هم دکانهای «عطاری» پر از مشتاقان بیشمار است. هنوز هم در گوشه وکنار این پهناور اسلامی، آخرین بازماندگان حکیمان و طبیبان سنتی، سربلند و پُرغرور، از سنت «بوعلی سینا» و پیش کسوتان طب سنتی «دکتر عبدالله احمدیه»، پیروی و حمایت میکنند و راه آن رادمردان عرصهی علم و طبابت را ادامه میدهند.
«دکتر حداد عادل» ضمن اظهار تأسف از این بیمهری بر طب سنتی میگوید:
«عجبا که ما از یکسو، این همه به «بوعلی سینا» افتخار میکنیم و خیابان و تالار و دبیرستان و دانشگاه به نام او بر پا میکنیم و بر مقبرهاش بنای باشکوه میسازیم، و از سوی دیگر هرکه در «شفای او قانون هستی» بخواند، مرتجع مینامیم و هرکه از قانون او، شفا طلبد، مجنون و مجرم میدانیم و به دادگاهش میکشانیم!»
فرض بر این است که به هر نحو باید حریم این «تندیس شکوهمند میراث بشری» که در قالب «طب سنتی» به دست ما رسیده را پاس بداریم و در راستای جهانی شدن این اندیشهی والا تلاش نموده و همواره باید بر معقول بودن «طب سنتی» که میراث ارزشمند فرهنگ ملی ـ اسلامی ماست پای فشاریم.
مطالب این کتاب تا حد امکان به زبان ساده و در خور درک و فهم خوانندگان عزیزی که دسترسی به استاد درس را ندارند تهیه و تنظیم شدهاند. همچنین کوشش به عمل آمده است تا موضوعات کتاب تا حد امکان جنبه خودآموز داشته باشند.
به همین منظور با اضافه کردن سؤالها و تمرینهای مختلف در ضمن و در پایان فصلها، سعی شده است تا خوانندگان، در یادگیری مطالب، درگیر و فعال باشند. امید است مطالب این کتاب مورد علاقه و استفاده خوانندگان قرار گیرد.